نوار مغز یا الکتروانسفالوگرافی (EEG)، شیوه نظارت الکتروفیزیولوژیکی برای ثبت فعالیت الکتریکی مغز است. معمولاً به‌صورت غیرتهاجمی همراه با الکترودهایی است که در جمجمه قرار دارند اگرچه الکترودهای تهاجمی هم گاهی اوقات برای کاربردهای خاص استفاده می‌شوند. EEG، نوسانات ولتاژ ناشی از جریان یونی را با نورون‌های مغز می‌سنجد. درزمینهٔ پزشکی، EEG به ثبت فعالیت الکتریکی خود به خودی مغز در یک دوره زمانی اتلاق می‌شود که چندین الکترود درون جمجمه را ثبت می‌کند. کاربردهای تشخیصی در کل بر روی محتوای طیفی نوار مغز تمرکز می‌کند به‌عبارت‌دیگر نوع نوسانات عصبی (امواج مغز) که می‌توان در سیگنال‌های نوار مغز دید.
نوار مغز اغلب برای تشخیص بیماری صرع استفاده می‌شود. همچنین در تشخیص اختلالات خواب، کما، آنسفالیت (التهاب مغز) و مرگ مغزی کاربرد دارد. نوار مغز اولین روش برای تشخیص تومور، سکته مغزی و سایر اختلالات کانونی مغز می‌باشد اما این کاربرد با ظهور تکنیک‌های تصویربرداری تشریحی با رزولوشن بالا مثل ام آر ای و سی‌تی‌اسکن، کاهش‌یافته است. علی‌رغم رزولوشن نسبتاً محدود نوار مغز، هنوز به‌عنوان یک ابزار ارزشمند برای بررسی و تشخیص به کار خود ادامه می‌دهد.
مشتقات تکنیک نوار مغز شامل پتانسیل‌های برانگیخته (EP) می‌شود که فعالیت EEG را برای نمایش محرک برخی چیزها مثل بینایی، سمعی و حسی دربرمی گیرد. این تکنیک در علوم تشخیصی، روانشناسی تشخصی و تحقیقات فیزیولوژیکی استفاده می‌شود.
برخی از مزایای EEG نسبت به سایر تکنیک‌ها:
هزینه‌های سخت‌افزاری به‌طور چشمگیری پایین‌تر از بیشتر سایر تکنیک‌ها است.
رزولوشن موقت دارد یعنی میلی‌ثانیه نسبت به ثانیه. EEG معمولاً نمونه‌گیری بین 250 تا 2000 هرتز را در محیط‌های تحقیقاتی و کلینیکی ثبت می‌کند اما سیستم‌های گردآوری مدرن EEG می‌توانند بالای 20000 هرتز را هم ثبت کنند.